تا مدت ها سیستم هوا فضای ایالات متحده (NAS)  از یک سیستم سنتی موسوم به ILS برای ناوبری هوایی خود استفاده می کرد. ILS مجموعه ای از آنتهای رادیویی است که در امتداد باند پرواز نصب شده اند. بدین سبب اداره فدرال هوایی (FAA) و آزانس فضایی ایالات متحده (NASA) با همکاری یکدیگر اقدام به راه اندازی سیستم فرود میکرویو (MLS) کردند. که این سیستم موجب کاهش هزینه ها نسبت به ILS می شد.
با ورود GPS بعنوان یک سامانه ناوبری جهانی نیاز به رسیدن به دقت های بالاتر در ناوبری کاملا محسوس بود. تا اینکه در 1994 سیستم WAAS به صورت مشترک توسط وزارت حمل و نقل ایالات متحده (DOD) و اداره فدرال هوایی (FAA) راه اندازی شد. بدون WAAS اختلالات اتمسفری بر روی سیگنالهای رسیده از GPS و خطاهایی همچون خطای ساعت ماهواره موجب پایین آمدن دقت می شد. این سیتسم از 2003 به بعد برای هوانوردی عمومی فعال شد و امروزه بیش از 95% ایالات متحده و بخش هایی از آلاسکا را تحت پوشش قرار می دهد. پس از آن نیز شاهد سیستم مشابه اما محلی موسوم به LAAS بودیم

برای توضیحات کامل تر در مورد LAAS به ادامه مطلب بروید

 

 



مقدمه:
سامانه LAAS مخفف Local Area Augmentation System سامانه ای است که برای تصحیح بعضی مشکلات GPS در هوانوردی طراحی شده است. یکی از این مشکلات عدم لحظه ای بودن و Monitoring توسط GPS است. بدین معنا که اولین سری سیستم های ILS توانایی اعلام هشدار در فاصله ای بین 6 تا 10 ثانیه بعد از کشف ایراد بودند. این در حالی است که GPS هیچ سیستم هشدار دهنده ای ندارد. به طور مثال اگر خطای ساعت ماهواره افزایش یابد هیچ راهی برای هشدار سریع به کاربر برای استفاده نکردن از آن ماهواره وجود ندارد.از طرفی مشکل دیگر در ناوبری دقیق است. منابع خطا مانند خطای ساعت ماهواره یا تاخیر اتمسفری می تواند چندین متر خطا در تعیین موقعیت هواپیما ایجاد کند که این خطاها در ناوبری و تعیین موقعیت دقیق باید اصلاح شود که  WAAS و LAAS و دیگر راه حل های دیفرانسیلی توانایی حل این مشکل را دارند.
بدنی سبب 10 نمونه از سیستم LAAS به شرکت Honeywell در سال 2003 سفازش داده شد. براساس بخشنامه اداره هوایی فدرال (FAA) 4 سیستم برای آزمایش و ارزیابی مورد استفاده قرار گرفته و 6 سیستم دیگر در فرودگاههای بزرگ آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است

نحوه انجام فعالیت: نحوه کار سیستم LAAS به این گونه است که در اطراف فرودگاه یک شبکه میکروژئودزی دقیق با استفاده از گیرنده های GPS می بندند و مختصات هر ایستگاه را به صورت دقیق اندازه گیری می کنند . پس از آن مختصات هر ایستگاه با مختصات بدیت آمده از سیگنالهای GPS مقایسه شده و نتیجه به ایستگاه کنترل در فرودگاه فرستاده می شود. از این داده ها در فرموله کردن یک پیغام صحیح استفاده می شود و سپس بر روی باند VHF منتشر می گردد و بدین گونه GPS در فرود ایمن هواپیما ها نقش بهتری ایفا می کند
LAAS به صورت ویژه برای فرودگاهها طراحی شده است و گستره عملکرد آن 20 تا 30 مایل از محل نصب در فرودگاههاست



مزایا:

یکی از اهداف LAAS در فرودگاههای بزرگ چندین برابر کردن دقت و همچنین کاهش هزینه ها در منطقه محل نصب است. به طور مثال فرودگاه شیکاگو  12باند فرود دارد که هر باند یک ILS دارد که می توان به جای همه این 12 ILS از یک سیستم LAAS استفاده کرد این نشان دهنده صرفه جویی قابل توجه در هزینه هاست.
یک GPS با قابلیت LAAS می تواند فرود اضطراری یک هواپیما را برای جلوگیری از برخورد با مانع یا کاهش سطح خطا در ناحیه تحت سلطه خود کنترل کند.
FAA همچینن معتقد است که هر واحد کامل تجهیزات ناوبری هواپیمایی به هر دو سیستم WAAS و LAAS نیاز دارد. این کار باعث کاهش هزینه های اولیه و هزینه های نگهداری می شود چرا که دیگر نیازی به گیرنده های NDB, DME, VOR, ILS, MLS نیست.  FAA امیدوار است همچنین این کار موجب کاهش هزینه های خطوط هواپیمایی  و مسافران شود
اگرچه سیستم LAAS دارای مزیت هایی است با این همه احتمالا FAA به سمت استفاده از سیستم مشابهی موسوم به JPALS که تاکنون استفاده های نظامی داشته است حرکت می کند


LAAS در واقع نمونه آمریکایی سامانه های آمریکایی WAAS , JPALS ، نمونه اروپایی سامانه EGNOS ، نمونه ایرانی سامانه هدی، نمونه ژاپنی سامانه QZSS و MSAS و نمونه هندی سامانه GAGAN است